Zondag, 11 augustus

We zijn nog 'maar' een week weg maar we hebben al zo veel beleefd dat het veel langer lijkt. Niet te geloven dat we nog 2/3 van de vakantie voor de boeg hebben! een lekker vooruitzicht.

We merken wel dat al die indrukken ook vermoeiend kunnen zijn, Eerst Taco en toen Aimée hebben op weg van Roanoke naar Gatlinburg even een hap snap dutje in de auto gedaan.

In de ochtend zijn we eerst met de stoeltjes lift, de skylift, niet te verwarren met de skilift, omhooggegaan om van het uitzicht over Gaitlinburg te genieten. Sowieso is zitten in zo'n lift al een geweldige ervaring. Taco spotte overal op de grond losse slippers, Aimée heeft haar slippers voor de zekerheid maar uitgetrokken en zo kwamen wij wel allemaal met iets aan onze voeten boven.

Je kon inderdaad prachtig ver kijken, zo druk als het gisteren was, er zijn zo'n 9.000.000 bezoekers per per jaar naar dit dorp, Aimee rekende het snel uit gemiddels net geen 25.000 per dag over het hele jaar gerekend!!!! nu is het hoogseizoen dus reken maar wat meer, zo rustig is het nu. Je kon ook duidelijk zien dat alle pracht en praal aan de voorkant is en dat hoe het er daarachter uitziet de gemiddlede Amerikaan niet zoveel kan schelen.

Op naar de skilift, ja, een echte ski-lift, een grote gondel die ons hoger zou brengen dan de stoeltjeslift. We hebben het niet gedaan, Je bent in de enorme gondel niet verzekerd van een raamplaats, je moet overigens altijd staan en boven was het heel mistig.

Gelukkig is het vandaag droog en werkt de zon ook redelijk mee, het is heel warm en vochtig. Op naar The Great Smokey Mountains.

Als eerste bezochten wij weer het Welcom Center, overal vind je ze, echt heel makkelijk, meestal is het gekoppeld aan een museumof voorstelling, je gaat daadoor nog beter voorbereidt het park/de bezienswaardigheid in. We hebben ons leten adviseren wat we beslist moesten zien, de dame/ranger gaf eigenlijk precies het zelfde aan als wij al hadden uitgestippeld. Het hoogste punt en het Indianen reservaat. Omdat we daarna naar Charlotte, North Caoline doorreizen adviseerde ze ons wel om dan eerst terug naar de 'strip' in Pigeon forge te gaan, door ons mini Las Vegas genoemd, om daarna de route te vervolgen. Dat scheelt heen en weer rijden, zo gedaan.

Aimée wil nog heel graag een nieuwe bikini en we hadden vanaf de weg een aantal mega-stores gezien waar die in grote getalen in de etalage hingen. Bij het passen, wat heel anders gaat als bij ons, er blijft een verkoper, jongeman dit keer, naast het hokje staan terwijl hij eerst de deur van het slot haalt en bij alles de hangertjes verwijderd, bleek dat de palmboopjes op zijn kop stonden, niet gekocht dus. Wel een leuk jurkje en voor mij een hoed.

Toen gingen Taco en Ton karten bij één van de 10 tot 15 kartbanen lang de weg, wie moet je nou kiezen. Taco had een goede baan gespot en weg race-den ze. Nou ja racen... Ton had een kart die neit vooruit te branden was, er waren veel te veel karts in de baan, alle enkele en alle dubbele (waar maar 1 persoon in zat), slome dozen en mensen die niet konden rijden. In plaats van twee blije gezichten zag ik onweer en teleurstelling... op naar de kassa. Ik vertelde die man daar wat ik zag gebeuren, eerst begreep hij het niet en toen keek hij achterom en begreep het wel. Wij kregen 2 extra kaartjes voor hun andere veel snellere baan. Toen Ton en Taco terug kwamen konden ze hun teleurstelling en frustratie eruit racen op de ander baan. Daar gingen ze hard, ze haalde al snel een voor een idereen in en reden tot aan de enelaatste ronde samen dik aan kop. Taco kreeg toen een tikje van een dame die niet zo goed kon sturen en raakte een beetje achter en werd ingehaald, daar wij hij volstrekt niet blij mee, zo zagen Aimée en ik precies boven hem vanuit onze uitkijkpositie, maar dit was wel een heel geslaagde race.

Terug naar het National Park, onderweg gestopt bij Ben & Jerry's voor het gisteren al beloofde ijsje, ijsje? nee dat kan niet, je krijgt hier in een bakje standaard 2 scopes, hele flinke scopes, lekkerrrrrrr.

De rit naar het hoogste punt is geweldig, wat is het hier mooi, uitzicht, al die kleuren gron, de bloemen, gewoon prachtig. Bovenaan gekomen zagen we allen niets, we stonden boven de wolken. Op naar beneden, we kunnen in iedergeval zeggen dat we er geweest zijn. Onder weg naar beneden nog bij een paar lager gelegen uitzichtpunten, weer onder de wolken mooie foto's gemaakt.

Bij binnenkomst in Cherokee zagen we linkes en recht in de straat, bij de winkeltjes, Indianen een show opvoeren, heel commercieel uiteraard, we zijn daar niet gestopt maar wilde het echte leven zien dus gingen we naar het dorp, we mesten even zoeken, reden een rondje dorp, zagen wel al dat e.e.a. er verlaten bij stond maar dat het vergane glorie was realiseerden we ons later toen we onze reis vervolgenden en het reservaat uitreden. Oconalftee Villlage was gewoon dicht, bij het Welcome Center kon je nog steeds plassen maar er zat niemand achter de balie. Jammer we hadden ons erop verheugd.

Door naar Charlotte, een lange rit, die we aan het eind van de dag ook gewoon zat waren. Daar aangekomen, snel even een eerste was gewasssen, moest 2 keer dus de bonte was moet morgen maar.